Tweede bezoek: de Uitslag

De uitslag

De dierenarts belde me woensdag op met de mededeling dat het 'niet goed was'. Het waren zijn nieren, en hij zou medicijnen en speciaal voer krijgen. Aangezien hij niet gelijk een doodvonnis door de telefoon gaf, had ik nog redelijk hoop dat het goed zou kunnen komen. 's Avonds zouden we de medicijnen en het voer ophalen. Toen we daar kwamen liet de dierenarts de uitslag zien. De nierwaarden waren gigantisch: Creatinine mocht tot de 200, die was in de 800, en de Ureum was 45, terwijl die maar ongeveer 2 of 3 mag zijn. Hij zei dat Linus nog maar 15% nierfunctie had, en hij dacht dat hij nog maar twee weken of zelfs maar een paar dagen zou leven. Hij stelde voor om nog wel naar de radioloog te gaan, omdat hij dacht dat één van Linus' nieren al verschrompeld was. Huilend zijn we naar huis gelopen, onze Linus was pas vier, dan kon hij toch niet opeens doodgaan?

Radioloog

Donderdag konden we nog net in de middag langs bij de radioloog/dierenarts Warmerdam in Noordwijkerhout. We hadden alleen geen vervoer, dus dan zou het pas maandag worden, en ik had niet het idee dat Linus de maandag zou redden. Gelukkig waren mijn schoonzus en zwager echte redders in nood. Mijn schoonzus hoorde via mijn schoonmoeder dat we die middag eigenlijk nog konden, en na haar werk reden ze gelijk onze kant op. Nét op tijd kwamen we bij de radioloog aan.

Daar bleek dat Linus z'n nieren wel een goede grootte hadden. Er was wel wat blaasgruis, en zijn nieren of nierbekken leek ontstoken. Hij deed een blaaspunctie, en de urine zou onderzocht worden op bacterieen. Als er bacterieen in zouden zitten zou het een nierbekkenontsteking kunnen zijn. Hij stelde antibiotica voor, en dat kregen we bij onze eigen dierenarts gelijk mee. Donderdagavond begonnen we dus met een antibioticakuur, daarnaast had Linus ook fortekor ter ondersteuning van de nieren, en primperan tegen de misselijkheid. Hoewel de dierenarts zei dat we (mede door de hoge waarden) wel rekening moesten houden met het ergste, hadden wij weer redelijke hoop, omdat er dus blijkbaar wel een oorzaak was voor het nierfalen, waarvoor we medicijnen konden geven.