Deze blog is gemaakt ter nagedachtenis aan onze kat Linus (13 januari 2003 - 20 april 2007), die helaas veel te vroeg is overleden, op vierjarige leeftijd. Hij had nierfalen, en ondanks dat hij en wij heel hard hebben gevochten, is hij toch nog overleden op 20 april 2007. Het was een oneerlijke strijd.

Hier zal ik onze ervaringen neerzetten over het leven met een nierkat, ookal was het maar kort (hij is ziek geweest vanaf januari tot april 2007), ik hoop toch dat mensen in een soortgelijke situatie hier iets aan hebben.

Aan de rechterkant, zie je links naar de blogs die ik over Linus geschreven heb. Als je van boven naar beneden klikt heb je de juiste volgorde ;-).

Doe de niercheck!

http://www.doedekatniercheck.nl/preventie.shtml

Hier kan je een niercheck bestellen voor je kat! Vraag het nu aan!

Linus

Als tranen een trap konden bouwen
en herinneringen een brug
dan klommen we hoog de hemel in
en brachten je mee terug
als sterren konden spreken
als sterren konden zien
zou je dan vanavond heel even willen zwaaien
en twinkelen als een groet
zodat wij hier beneden weten
hoe het zonder jou verder moet

Filmpjes van Linus

Ik hoop dat dit lukt!

Knip en plak ;-). Zo gaf ik Linus vaak eten:

http://home.student.uva.nl/wendy.wittenberg/gifs/MOV00668.MPG


Linus speelt:
http://home.student.uva.nl/wendy.wittenberg/gifs/MOV001084.MPG

De regenboogbrug

Klik op het plaatje, om het helemaal te zien:

http://members.lycos.nl/zwartelobbes/newpage9.html

I Only Wanted You

They say memories are golden
well maybe that is true.
I never wanted memories,
I only wanted you.

A million times I needed you,
a million times I cried.
If love alone could have saved you
you never would have died.

In life I loved you dearly,
In death I love you still.
In my heart you hold a place
no one could ever fill.

If tears could build a stairway
and heartache make a lane,
I'd walk the path to heaven
and bring you back again.

Mooi gedicht

May i go?

May I go now? Do you think the time is right?
May I say goodbye to pain filled days and endless lonely nights?
I’ve lived my life and done my best an example tried to be.
So can I take that step beyond and set my spirit free?
I didn’t want to go at first, I fought with all my might.
But something seems to draw me now to a warm and living light.

I want to go, I really do.
It’s difficult to stay.
But I will try as best I can to live just one more day.
To give you time to care for me and share your love and fears.
I know you’re sad and affraid, because I see your tears.
I’ll not be far, I promise that, and hope you’ll always know...
That my spirit will be close to you where ever you may go.

Thank you so for loving me
You know I love you too.
That’s why it’s so hard to say goodbye and end this life with you.
So hold me now just one more time and let me hear you say...
Because you care so much for me,
You’ll let me go today.

Linus toen hij nog een dikkie was

Wij raakten gewend aan de 'dunne Linus', omdat hij waarschijnlijk al veel langer last had van zijn nieren. Hij werd daardoor waarschijnlijk langzaam dunner. Daardoor hebben we waarschijnlijk te laat pas gemerkt dat er iets aan de hand was. Dat is meestal zo bij nierfalen, als je het merkt ben je te laat, omdat de nieren een hele grote overcapaciteit hebben. En eenmaal 'stuk' kunnen de nieren zich niet meer herstellen. Ookal zijn alle andere organen gewoon gezond, zoals in Linus' geval.

Hieronder wat plaatjes van Linus, toen hij nog goed gezond was. Wat een verschil he? Het is gek hoe gewend je raakt aan het idee dat Linus dun was. Ik kan hem bijna niet anders voorstellen.

Lynx

En nu is Lynx dus alleen.. Heel raar is het om maar één kat te hebben. We vonden het in het begin echt heel erg leeg en stil thuis. Als Lynx beneden was, verwachtte je echt dat Linus boven was en dat hij uiteindelijk wel beneden door de deur zou lopen.

Mandje van Linus















Toen we dinsdag het mandje van Linus op hadden gehaald, ging Lynx er eerst de hele tijd aan ruiken. Daarna ging hij erin liggen, hij ging ook heel zielig met zijn kopje op zijn pootjes liggen. Normaal ging hij nooit in het mandje liggen. Hij rende eerder weg als hij dat dierenartsmandje zag. Misschien had hij toch wel door dat Linus er niet meer is. Hij heeft namelijk niet echt 'gezocht' naar Linus, wat katten normaal wel schijnen te doen. Maar wij hadden dat ook niet verwacht, omdat ze de afgelopen drie maanden elkaar niet heel veel gezien hebben. 's Nachts lag Linus bij ons, en als we weggingen hielden we ze apart, omdat we bang waren dat Lynx anders Linus pijn zou doen, omdat hij zo zwak was. Vroeger speelden ze weleens samen, en dan kon Linus die toch een stuk kleiner was zich altijd goed verweren. Maar nu was hij zo zwak, dat we ze daarom maar apart hielden.

Alle aandacht voor Lynx




















Lynx geniet gelukkig heel erg van alle aandacht. Hij eist ook veel aandacht op door keihard te mauwen. Maine coons staan bekend om hun zachte stemgeluid, maar Lynx is echt de uitzondering op de regel hoor!

Nu hij alleen is spelen we heel vaak met hem, en dat vindt hij echt fantastisch. Hoewel Linus echt niet dominant was, mocht Lynx toch niet spelen van hem. Lynx was ook zo bescheiden dat hij dan altijd een stapje opzij deed. Maar nu komt Lynx natuurlijk helemaal los met spelen, en dat is wel heel leuk om te zien.

Linus hield van:

- water
- spelen, spelen en nog eens spelen
- springen op mijn bureaustoel en met me knuffelen
- buiten zitten in de zon en genieten van het warme weer
- liggen in de gootsteen
- slapen in het hoogste mandje in de klimpaal
- knuffelen met Lynx
- met Tim gek doen in de klimpaal, en er bijna uitvallen
- veertjes
- touwtjes

Linus kon heel erg:

- smakken als hij zichzelf likte
- goed zijn nagels scherpen, en 1 of 2 vlijmscherpe nageltjes maken
- goed zijn broertje Lynx aan, qua spelen dan...
- goed een touwtje vangen
- dramatisch mauwen als hij dat wilde mauwauwauwauw
- lief prrrrr-en
- heel hard knorren als hij blij was (prrieew, prrrieew)
- goed op mijn rug springen
- op zijn achterpootjes staan en dan mijn vinger vastpakken om te knuffelen (ja, dat moet je op film zien ;-))

Linus kon niet zo goed:

- Springen op hoge dingen

Linus was een beetje bang voor:

- bang? Linus was nooit bang. Linus was vrolijk!

Linus vond ons maar raar als we:

- voor hem zongen: Liiiiinussss, heeeb je hooonger, heb je dorst? Moet je nog plaaasssen, moet je nog poepen....? of de variant: Liiiiiiinusss, moet je nog eten, moet je nog drinken? Moet je poepen of moet je plassen?
- hem onder de douche zetten om hem te wassen (2 keer gebeurd)
- hem medicijnen gaven, of eten met een voedingsspuit
- wilden dat hij uit zijn bakje ging drinken
- hem geen drinken uit de kraan in de badkamer gaven (voordat hij ziek werd)

En dan.. de praktische dingen regelen

Praktische dingen regelen

Omdat mijn vriend nog geen afscheid had kunnen nemen van Linus, bleef Linus bij de dierenarts in de koeling. Dinsdag kwam mijn vriend thuis en toen zijn we 's ochtends nog een keer gaan kijken. We moesten allebei huilen toen we hem zagen. Hij zag er slechter uit dan de vorige keer vond ik. Zijn haar liet al een beetje los, zijn oogjes waren 'dichtgedrukt', want die waren natuurlijk open. Heel raar.

We hebben hem toen allebei nog wel geaaid. Tim vond Linus niet eens zo dun. Ik denk ook dat hij nog wel vier kilo was. Maar ja, hij was natuurlijk 5,5 ooit.. wij zijn er gewoon gewend aan geraakt dat Linus dun was, hoewel er genoeg foto's zijn van een lekker mollige Linus.

We hebben toen met de dierenarts afgesproken dat Linus naar het crematorium Westerhout in Beverwijk zou gaan. We wilden daar ook nog afscheid nemen. Dat hebben we die zaterdag nog gedaan. (www.dierencrematoriumwesterhout.nl)

Het crematorium belt je op

Als je er voor kiest om je dier te laten cremeren, dan word je door het crematorium gebeld om te praten over je eventuele wensen. Ik werd dezelfde week nog gebeld door de directeur. We wilden eigenlijk op het moment dat Linus gecremeerd werd aanwezig zijn, zodat je zeker weet dat het Linus is. Dit werd door deze man zeer sterk afgeraden, hij zei dat het meestal echt te emotioneel wordt voor mensen. Hij zei ook dat we er voor 100% vanuit konden gaan dat het echt om Linus alleen ging. Het zou ook wel heel raar zijn als het niet zo zou zijn, dus dat vertrouwde ik wel.

Westerhout

Toen we bij crematorium Westerhout aankwamen lag Linus in een aparte kamer. Hij lag er heel lief bij, in een mandje. Dat vonden we allebei wel fijn om te zien, Linus had zo'n mandje prachtig gevonden. Het leek ook net alsof hij sliep, omdat hij er zo vredig bij lag. Maar hij werd helaas niet meer wakker. Ik zei het nog "Linus, wakker worden". Maar ja, dat maakt natuurlijk niets meer uit.. Heel erg verdrietig.















We mochten ook nog bij het crematorium achter kijken, hoe het nu in zijn werk gaat. We hebben de vrieskamer gezien, waar de dieren liggen. En de 'oven' zelf. Sommige mensen leggen zelf hun dier daarin, maar dat zagen we niet zo zitten. Er is ook een bottenvermaler, om de grootste stukjes fijn te malen. Als je zou uitstrooien en er zitten nog zichtbaar botstukjes in, dan is dat niet zo fijn natuurlijk.

Nu vond ik het ook niet zo fijn om te horen dat er zoiets bestaat als een bottenvermaler, maar goed. Zeker niet, omdat je weet dat dat met Linus gaat gebeuren.. Ik werd toen natuurlijk weer erg emotioneel.. Die man bleef ook maar doorpraten, terwijl ik het liefst naar buiten wilde en gewoon wilde huilen. Gelukkig was hij wel erg aardig, hij zei dat hij Linus met veel zorg zou behandelen.

1 mei

Dit was de dag dat Linus gecremeerd werd.

2 mei

Deze dag konden we 'Linus', of eigenlijk de asbus met zijn as, ophalen bij het crematorium. We kregen er ook een mooie kaart bij. Linus staat nu naast een mooie foto van hem in onze kast.

De Euthanasie...

Eenmaal bij de dierenarts kwam ik natuurlijk hijgend aan.. toen zat de dierenarts nog te bellen met andere patienten.. voor niets gerend dus, want even later kwam mijn zusje binnen.
De dierenarts wilde de uitslag laten zien, maar toen ik Linus zag zitten in zijn hokje maakte die uitslag me helemaal niet uit. Ik geloofde het wel. Maar ik heb het toch op een briefje zien staan: 1202.

Ik voel me niet lekker!!

Linus zat heel zielig in zijn hokje, en de dierenarts pakte hem eruit, en zette hem op de behandeltafel. Hij ging toen heel zielig mauwen, zijn mauw "ik voel me niet lekker!!!". Echt heel erg zielig. Ik heb hem toen opgepakt, en hij wilde graag bij me blijven zitten. Mijn zusje heeft Linus ook nog even geaaid. Toen pakte de dierenarts de spuit. Hij zei dat ik Linus wel vast mocht houden. Het was moeilijk om een spier te vinden om in te spuiten, omdat Linus bijna geen spier meer over had.

Toen hij de spuit inspoot duurde het even voordat het ging werken. Linus werd misselijk van de injectie, iets wat bij elke kat gebeurt volgens de dierenarts. Ik denk bij elke nierkat dan, want ik was er eigenlijk vanuit gegaan dat ze 'in zouden slapen'. Linus wilde van me af, en ging toen op de tafel liggen. Hij kon niet meer op zijn pootjes staan. Hij probeerde over te geven, maar er kwam niets uit, zo zielig.. Toen bleef hij rustig liggen. Volgens de dierenarts merkte Linus er niets meer van, omdat hij al in een soort coma was. Dat hoop ik maar. En opeens was Linus weg. Zijn ogen werden glazig, heel raar. Ik heb hem toen nog een hele tijd geaaid.

Pech gehad? Echt niet!

De dierenarts zei "ja, jullie hebben gewoon pech gehad met dit katje". Dat heb ik wel even weersproken! Ik zei "nee, we hebben juist gelúk gehad met Linus, hij was zó ontzettend lief!". Daar was de dierenarts wel even stil van. Ik ben echt blij met onze dierenarts hoor, en ik weet dat hij het goed bedoelde, maar niemand mag over Linus zeggen dat we pech met hem hebben gehad. Mijn vriend reageerde precies hetzelfde toen ik het hem later vertelde. We hebben ook altijd gezegd: als we van te voren hadden geweten dat Linus maar vier zou worden, dan hadden we hem nog steeds willen hebben. We zijn gewoon hartstikke blij dat wíj hem hebben genomen, dat wíj hem hebben leren kennen. Hij was zo'n schat.

Die vrijdag

Bloedtest

Die vrijdag zou ik de uitslag van de bloedtest van Linus krijgen. Mijn vriend en ik hadden besloten dat voor ons het 'eindpunt' zou zijn als Linus zich niet lekker zou voelen én als de bloedtest nog hogere waarden zou aantonen van de Creatinine en Ureum. Creatinine en Ureum... woorden die je nooit van je leven zal vergeten denk ik.

9:00

Om negen uur 's ochtends belde ik gelijk de dierenartsassistente op om te vragen hoe het met Linus ging. Ze liep naar Linus toe om te kijken, en toen ze terugkwam zei ze dat hij lekker voor zich uit aan het turen was en wel geinteresseerd was in alles wat er om hem heen gebeurde. Op zich positief als hij interesse heeft in zijn omgeving, maar "voor zich uit turen" klonk niet echt goed.
Je kan natuurlijk lekker rondkijken, omdat je dat leuk vindt, of rondkijken is nog het enige wat je kan doen...

's Middags

's Middags belde ik nog een keer, omdat ik het erg lang vond duren voordat ik nu eindelijk een uitslag zou krijgen van de test. Eerst werd er gezegd dat ik na drie kwartier moest terugbellen. Dat zou dan om kwart over vier zijn. Toen ik belde, zou de dierenarts míj terugbellen na een half uur. Dus kwart voor vijf. Om kwart voor vijf hoorde ik nog steeds niets.. Toen heb ik zelf weer gebeld en bleek het voicemailbandje al aan te staan.. Ik kon het niet geloven, zou ik dan pas na het weekend iets horen?

Zes uur

Mijn zusje was die middag bij me, en uiteindelijk besloot ik om half zes maar eten te gaan maken, hoewel ik helemaal geen honger had. Om zes uur, of iets voor zessen, werd ik gebeld door de dierenarts. Hij zei dat de Creatinine nu 1202 was, en de Ureum 47. Ik hoorde het eerst niet goed, Creatinine 200? Dat is goed. En toen drong het pas tot me door: 1202, nóg hoger dan de vorige keer. Ik vroeg of we de euthanasie thuis konden doen, maar de dierenarts kon niet weg, en het zou volgens hem dan ook erg lang duren. Toen besloot ik maar om naar de dierenarts te gaan.. Mijn zusje ging mee, maar ik heb bijna het hele stuk gerend, ik wilde Linus geen seconde langer laten lijden.

De dierenarts - donderdag

De assistente van de dierenarts zei dat we pas vrijdag langs zouden konden komen, het was ontzettend druk. Dus ik had een afspraak staan om kwart over vijf. Ondertussen mailde ik met een internet-vriendin die heel veel kennis en ervaring heeft met nierkatten. Zij belde mij opeens op, ook toen moest ik natuurlijk huilen. Ik voelde me ook wel erg alleen thuis, en ik vroeg me soms ook af of ik het niet erger maakte dan het allemaal was. Dat als mijn vriend er was geweest, het allemaal niet zo erg had geleken.

Mijn internet-vriendin zei dat ze er niet een goed gevoel over had, en dat ik toch echt voor vandaag een afspraak zou moeten maken waarschijnlijk. Ze vond het belachelijk dat we niet vandaag mochten langskomen. De dierenarts kende de voorgeschiedenis van Linus toch? Dit is toch spoed, wat doet hij anders met spoed!

Gelukkig heeft dit me geholpen om het op te nemen voor Linus. Ik belde nogmaals de assistente, ik zei dat ik het idee had dat Linus pijn had, en dat ik desnoods bij een vervanger langs wilde. Toen kon ik opeens wél langs komen, en wel direct.. Dus in alle haast de reismand gepakt, een dekentje erin gedaan, Linus erin gekregen, en zo snel mogelijk naar de dierenarts gelopen.

Opname

Eenmaal bij de dierenarts aangekomen merkte ik dat het echt ontzettend druk was. Ook ging het op soort van 'first in, first out'. Er werd steeds geroepen 'wie is er nu'? Ik hield het niet meer, ik was toch spoed! Linus was toch spoed! Dus toen de dierenarts zei 'wie is er nu' zei ik dat ik geholpen wilde worden. Ik hoorde de dierenarts overleggen met de assitente. Wat ze precies zeiden kon ik niet horen. Maar toen liep de assitente naar me toe en zei, "geef Linus maar, hij wordt opgenomen". Ik gaf de reismand aan de assistente en ik kon toen geen woord meer uitbrengen. Ik moest hem achterlaten! Dat kón toch niet. De assistente zei dat ze het begreep, en ik ben toen eigenlijk zo snel mogelijk - huilend - weer naar huis gerend.

Thuis heb ik nog drie keer gebeld om dingen door te geven: Linus moest fortekor, om 11 uur s' ochtend en 's avonds de AB, en hij kreeg van mij Hill's k/d, wat ik met de blender vermaalde, anders krijg je het niet in een spuit, krijgt hij wel vocht, hoe gaat het nu met hem, wanneer hoor ik iets, jullie doen toch geen euthanasie zonder mijn toestemming, etc.

Valt allemaal mee???

's Avonds werd ik eindelijk gebeld door de dierenarts, die gelijk vroeg "hoe slecht was hij eigenlijk thuis?". Een beetje verbaasd antwoordde ik: "nou, heel slecht". Er kwam toch slijm uit zijn mond, hij was toch misselijk? Dat had ik me toch niet ingebeeld? De dierenarts vond Linus er wel rustig bij zitten namelijk.. Ik vond het maar vreemd, maar ik was ook opgelucht. Als de dierenarts vond dat het mee viel, dan zou Linus misschien nog wel het weekend doorkomen!

De derde en laatste week...

Helaas heeft Linus de nieuwe AB kuur niet eens af kunnen maken. De derde week bleek helaas de laatste week te zijn. Maandag ging mijn vriend op mountainbike-vakantie. Dit stond al maanden gepland, en aangezien Linus weer goed ging, durfden we dit wel aan. En ik bleef toch thuis, dus ik kon voor Linus zorgen.

Plan

Mijn plan was om Linus nóg beter te maken. Vanaf maandag gaf ik Linus ook weer 's nachts drinken. Aangezien water het lichaam reinigt, dacht ik dat dit Linus nog meer goed zou doen, zodat hij zich nog beter zou voelen. Ik dacht echt dat we Linus nog wel beter konden maken.

Helaas was mijn vriend nog geen tien minuten weg, of Linus had alweer overgegeven.. Hij had 2 spuiten eruit gekotst. Omdat hij weer wat minder ging eten in de tweede week, was ik opnieuw bij gaan spuiten. Ik merkte ook dat hij zich iets minder lekker voelde en op de een of andere manier wist ik ook dat het einde er toch wel aan zat te komen.

Bij elkaar

Elke nacht hebben we bij elkaar geleden. Linus was superblij dat hij bij me in bed mocht liggen. Hij lag soms onder de dekens tegen me aan (lekker warm) en soms op de dekens. Hij kon ook zo lekker tegen me aan ploffen. Maar ik heb volgens mij die week elke nacht gehuild, overdag ook, omdat het steeds minder goed ging.

Linus werd weer misselijk, en hoewel ik om de zoveel uur (3 x per dag) Primperan gaf, hij bleef toch wel een beetje misselijk. Hij gaf niet over, maar hij likte aan zijn lippen, dat is ook een teken van misselijkheid.




















Dinsdag

Ik zag dat Linus nu ook niet meer zijn bekje schoonmaakte na een voedingsspuit. Dat vond ik ook al een erg slecht teken. Normaal deed hij dat wel, en katten zijn natuurlijk erg schone katten.. Hij werd ook steeds slomer. Als je hem ergens neerzette bleef hij daar meestal wel.
Wat mijn hart echt brak was toen hij in de kattenbak bleef zitten. Het was de open kattenbak op de slaapkamer. En dat stond/zat hij dan in "ik voel me niet lekker, ik ben misselijk". Echt zo zielig. Hij ging ook vaak op de mat liggen bij de deur. Ook zo'n plek waar hij ging liggen als hij zich niet lekker voelde.. Het ging echt niet de goede kant op, ondanks dat ik 's nachts drinken gaf.

Woensdag

Woensdag ging het nog slechter, hij voelde zich gewoon níet lekker. Ik sms-te met mijn vriend, zodat hij ook voorbereid was op het einde van Linus. Hij had nog hoop dat het een tijdelijke dip had, maar geen enkel sms-je van mij was positief. Het ging gewoon slecht! Heel slecht.. Volgens mij moest ik die nacht ook weer huilen, en Linus kwam toen steeds iets dichter bij me liggen. Hij kroop echt naar me toe, zo lief. Alsof hij míj wilde troosten. Dat is ook het nare, jíj weet dat hij dood gaat, maar hij heeft geen idee.. Hij wil alleen maar knuffelen.















Op de foto hierboven is het holletje te zien wat ik voor Linus op het bed had gemaakt. Linus wilde eigenlijk altijd bij me liggen, maar de laatste nacht voelde hij zich zo slecht, dat hij dat liever niet meer wilde. Dit is ook heel normaal als katten bijna overlijden. Ze zoeken je eerst heel erg op, maar op het eind willen ze dat niet meer. Maar hij lag gelukkig nog wel naast me.

Donderdag

Donderdagmiddag had ik Linus bij het raam neergezet beneden, zodat hij lekker naar buiten kon kijken. Ik was toen met mijn scriptie bezig. Toen ik bij hem kwam kijken hing er slijm uit zijn mond zo in zijn nek en op zijn pootjes. Ik heb dit weggehaald en gelijk zijn hele mondje schoongemaakt. Oooh.. dit was zo'n slecht teken.. Ik heb toen echt bijna de hele dag gehuild.. zou het einde toch echt zo snel komen? Ik belde de dierenarts om een afspraak te maken.

De eerste twee weken met opnieuw AB

Die maandag na het weekend dat we weer waren begonnen met AB ging het erg goed met Linus. De eerste week hoefde ik hem helemaal niets bij te spuiten, hij at ontzettend goed. Hij voelde zich ook goed, hij speelde, was vrolijk.

Ups

Zodra Linus zich goed voelde deed hij weer de dingen die hij normaal ook graag deed. Zoals bij mij op mijn bureaustoel springen en in mijn nek zitten. Op die manier hebben we heel vaak geknuffeld. Hij was echt zo'n schat.

Omdat hij de eerste week zo goed at, dachten we allebei dat Linus ons nieuwe huis in Amsterdam nog wel zou halen. Dat is in 2008 klaar. Op deze manier mocht Linus van ons wel zeven worden, of 10, en het liefst eigenlijk 20.

Ups en downs zijn normaal bij nierfalen

Een vriendin van mij die haar hond is verloren aan nierfalen zei wel dat de ups en downs bij haar hond precies zo waren, en dat het nierfalen haar hond uiteindelijk toch fataal werd. Ik hield dat ook wel in mijn achterhoofd, maar we waren eigenlijk overtuigd dat onze Linus een uitzondering zou zijn. Linus was sterk, hij was lief. Hij verdiende het niet om dood te gaan, en wij zouden alles wat we konden doen om dat ook te voorkomen.

Tenzij het natuurlijk ondraaglijk zou worden voor hem. We wilden Linus ook niet laten lijden, om hem per se bij ons te houden. Dat doe je natuurlijk niet. Maar goed, Linus ging zo goed, dat we er zelf ook helemaal blij van werden.















Ons sociale leven

We spraken weer af met vrienden. Eerst kon dat gewoon niet, Linus moest om de zoveel tijd eten. Voor ons was het logisch dat we voor Linus kozen, en gelukkig voor onze vrienden ook. Zij kwamen gewoon naar ons toe, dus helemaal sociaal afgesneden waren we nu ook weer niet ;-). We hadden ook al bedacht dat we allebei vier dagen zouden gaan werken. Zo zou Linus maar drie dagen overdag alleen zijn. We zouden dan ook de voeding wat meer 's nachts geven, omdat we dan niet overdag eten zouden kunnen geven. Helaas is het daar nooit van gekomen..















Linus op schoot.

Na de eerste zes weken AB

In de eerste zes weken dat Linus AB kreeg ging het eigenlijk steeds beter. Hij speelde zelfs weer! Hij at ook af en toe zelf brokjes, en ook daar waren we heel blij mee. Toen kwam de week dat we met de AB stopten. We hadden tot donderdag of vrijdagavond nog AB, en toen mochten we stoppen. We hadden goede hoop dat de ontsteking onder controle was, en dat het nu een kwestie van aansterken was. De eerste twee dagen dat we gestopt waren met de AB ging het supergoed. Linus at ontzettend veel brokjes! Hij was ook super actief, dus we dachten dat de ureum en creatinine ook wel gedaald waren.

Tot zondag, toen ging het opeens weer slechter met Linus. Hij wilde weer niet eten, en hij werd weer wat rustiger. Die week hoopten we nog op verbetering, maar die kwam helaas niet. Vrijdag zijn we naar een vervangende dierenarts gegaan (onze dierenarts was aan het verhuizen die week). Zij gaf Linus een prik met antibiotica, om de kuur weer op te starten. We kreeg ook weer pillen mee voor 2 weken. Een nierbekkenontsteking was volgens haar heel lastig te bestrijden, omdat maar een paar bloedvaten naar de nieren gaan. De medicijnen komen er dus maar moeilijk bij.

Zaterdag was Linus heel erg slecht, echt een vaatdoek.. Hij was heel erg misselijk, had weer overgegeven. Hij was echt beroerd. We dachten toen dat we de dag erna zouden moeten bellen voor euthanasie. Maar.. zondag was Linus weer een stuk beter! Hij at weer zelf brokjes en voelde zich weer beter! Zou dan toch de ontsteking niet helemaal weg zijn geweest? We hadden weer hoop dat we met nog een langere kuur we Linus er bovenop zouden kunnen krijgen.

Jeuk

Linus kreeg door het dwangvoeren steeds meer energie, en daardoor werd hij ook weer actiever. Hij liep zelf naar beneden als we 's ochtends gingen ontbijten, en hij liep weer achter me aan. Daar waren we zo blij mee! Alles wees erop (voor ons dan) dat het de goede kant op ging.

Het rare was wel dat Linus naast zijn 'geen slaap' periode, ook een periode had waarin hij erg last had van jeuk. Hij likte erg vaak zijn schouders, en hij krabde er ook aan met zijn pootje. Het was gelukkig niet zo erg dat al het haar weg ging op die plek, zoals je weleens ziet bij katten en honden. Wel had Linus door het likken veel last van haarballen. Als hij een haarbal had overgegeven, voelde hij zich zichtbaar beter. Meestal werd hij door de haarbal een beetje misselijk namelijk.

Die periode waarin hij veel jeuk had duurde denk ik een week of 2, 3. Waardoor het is gekomen, geen idee. Het zou kunnen komen door de Ureum, maar dan had hij het toch de hele tijd moeten hebben? Het kon ook komen door andere dingen, zoals Vitamine B tekort, maar dat gaven we toen al door het natvoer..

Niet slapen

Linus heeft een periode gehad dat hij niet sliep. Dat viel ons op, omdat hij als wij 's nachts wakker werden, rechtop in het bed stond. Altijd. Overdag sliep hij ook niet, we moesten hem even neerleggen zodat hij wat uit zou rusten.

Op internet vond ik dat nierpatienten (mensen) vaak last krijgen van slapeloosheid.

Other symptoms of kidney disease include loss of sleep, poor appetite, upset stomach, weakness, and difficulty concentrating. (bron: http://www.diabetes.org/type-1-diabetes/kidney-disease.jsp)

Het gekke is dat Linus ook last had van 'moeite met concentreren' wat hier als laatste symptoom wordt genoemd. Dit merkten we vooral als we hem eten gaven. Hij begon dan met eten, maar als hij ook maar íets hoorde, was hij gelijk afgeleid en stopte hij met eten.

Eten geven vergde dus veel geduld en uiterste stilte.

Verzorging

Ik moest steeds de dierenarts bellen voor een nieuwe kuur antibiotica (de dierenarts stelde dat niet zelf voor). We kregen elke keer een kuur van maar 10 dagen mee, maar uiteindelijk belde ik of we zes weken door mochten gaan. Dat mocht gelukkig.

Op het internet las ik namelijk een verhaal van een andere Maine Coon die nog maar 2 kilo woog toen ze bij de dierenarts kwam, ontzettend hoge nierwaarden had, en ook een nierbekkenontsteking. Na zes weken antibiotica was de kat ontzettend goed genezen. Ik zag dit al helemaal voor me met Linus. Linus zou ook genezen, en daar zouden wij wel even voor zorgen.

We stonden al sinds het begin 's nachts op om Linus een voedingsspuit te geven. Nu hij brokjes had, at hij die ook soms 's nachts. Ook gaven we hem om 3 uur vaak drinken. We hadden een heel schema gemaakt, waarbij hij om:

7 uur fortekor
8 uur eten en drinken (eten was 1 of 2 spuiten)
8 uur Vitamine B
10 uur eten en drinken
11 uur antibiotica
13 uur eten en drinken
13 uur Lactulose
15 uur eten en drinken
18 uur eten en drinken
20 uut eten en drinken
22 uur eten en drinken
23 uur antibiotica
voor het slapen nog 1 spuit
's nachts brokjes en drinken

Linus at zo een blikje per dag, en wat brokjes.

Vitamine B

Linus kreeg in het begin ook Vitamine B. Dit helpt het herstel bij een nierbekkenontsteking, en is sowieso goed voor katten. Op Whiskas.nl staat dit over Vitamine B:

De diverse vitaminen B zijn belangrijk voor veel lichaamsfuncties van de kat, met name: vitamine B1 (thiamine), vitamine B2 (riboflavine) en vitamine B12 (cobalamine). Deze vitaminen worden niet door het lichaam opgeslagen en moeten daarom regelmatig aan het voedsel worden toegevoegd. Vitamine B1 is extra belangrijk, omdat dit onmisbaar is voor de stofwisseling van gluciden (die in voedsel zitten). Als je kleine metgezel een tekort aan deze vitamine heeft, kan dit leiden tot apathie en een verlies van de eetlust, met als gevolg neurologische en hartproblemen.















Lactulose

We gaven Linus ook Lactulose (1,5 milligram per dag, met een kleine spuit in de mond), zodat zijn ontlasting weer normaal zou worden. Linus poepte in het begin maar 1 keer in de 4 a 5 dagen. Normaal poepen katten 1 keer per dag, soms om de dag. De Lactulose kan je gewoon bij de Etos of Kruidvat kopen, maar zorg er wel voor dat je de goede koopt, zonder smaakje oid. Het is ook bij de dierenarts te koop, maar die raden vaak aan om het in een gewone winkel te kopen.

Lactulose heeft geen werking in het lichaam. Het komt in de darmen terecht, en zorgt ervoor dat de poep zacht wordt of blijft. Nierkatten vechten altijd tegen uitdroging, en de ontlasting droogt ook vaak uit. Soms zorgt dit voor verstopping, en moet je uiteindelijk met een klysma aan de slag. Wij hebben dat gelukkig niet hoeven doen, omdat de lactulose goed werkt. Wij gaven het elke dag, tot het eind van zijn leven.

Tweede bloedtest na 3 weken AB

Na drie weken deden we opnieuw een bloedtest, Linus kreeg toen al drie weken antibiotica. Linus was alweer wat aangekomen vond de dierenarts, en dat hij zelf weer at was ook een goed teken. Vol goede moed dacht ik dus dat de bloedtest veel beter zou zijn dan de vorige keer.

Linus speelde ook weer, hij was vrolijk, wat dikker geworden, hij sprong weer zelf op de wasbak om te drinken, hij kwam naar beneden als we naar beneden gingen. Dan móesten zijn nieren toch wel een beetje hersteld zijn? Zijn vacht glansde zelfs weer!

Maar helaas... de uitslag van de bloedtest was net zo slecht als de vorige keer:

Ureum: 5.7-12.9 Bij Linus: 46.4
Creatinine: 71-212 Bij Linus: 863

Dat was wel even een klap weer.. Was Linus dan een wonderkat, die tegen zulke hoge waarden kon? We verzonnen allemaal redenen waarom Linus zou moeten blijven leven, en de belangrijkste was dat Linus blijkbaar (volgens ons) een medisch wonder was.

Hill's droge brokjes

Linus vond het natvoer erg vies (en dat kan ik me goed voorstellen, want wij werden ook misselijk van die geur). De eerste keer dat hij het rook at hij er wel een beetje van, maar sinds we het met een spuit gaven wilde hij het niet meer uit zichzelf eten. Hij liep wel soms naar zijn oude Maine Coon brokjes van Royal Canin. Toen kwam ik op het lumineuze idee om Hill's droge brokjes te kopen. Onze dierenarts was op dat moment dicht ('t was 18:00), dus ik belde een dierenarts in Schalkwijk op of we bij hen die brokjes mochten kopen. Dat kon gelukkig.

Linus hoorde dat we de zak open maakten, en toen we wat brokjes op een schoteltje neerlegden begon hij al een gek te eten! Hij wilde dus gewoon droge brokjes! Wij dachten dat dit helemaal een goed teken was, want nu zou hij tenminste niet meer de stress van dwangvoeren hebben.

In het begin at Linus goed van de brokjes. Maar we kwamen er na een tijdje achter dat hij niet genoeg brokjes at, dus toen moesten we ook weer bijspuiten.

Dwangvoeren

Hill's a/d

Linus zat er in het begin als een vaatdoekje bij, zo zielig. Hij bleef zitten waar je hem neerzette, hij liep gewoon niet. We moesten hem ook op de kattenbak zetten zodat hij zou plassen. Na de uitslag van de bloedtest kregen we ook speciaal niervoer mee voor Linus. Dat waren Hill's k/d (k van kidney) en Hill's a/d om aan te sterken. Hill's a/d is een soort astronautenvoer, maar niet speciaal niervoer. Linus wilde niet zelf eten in het begin, en daarom gaven we met een spuit het voer. Dat was echt verschrikkelijk. Hij was zo mager, en we pakten hem in met een handdoek, hoewel hij toch niet echt tegenstribbelde, omdat hij zich natuurlijk hartstikke beroerd voelde. We merkten wel snel verschil, hij voelde zich steeds iets beter, en daardoor ging hij zich ook steeds meer verzetten tegen het dwangvoeren.















Blender

Het niervoer (Hill's k/d) bestaan uit brokjes vlees, in tegenstelling tot Hill's a/d dat een papje is (soort astronautenvoer wat we in het begin gaven). Daardoor kregen we het met geen mogelijkheid in de blender. Gek werd ik er van, want dát voer was toch wel beter voor zijn nieren. Maandag heb ik geloof ik een blender gekocht, en sindsdien heb ik de Hill's k/d van te voren helemaal vermalen tot een papje. Zo kon het tenminste wel in de spuit.




















Vitamine B

Op internet vond ik dat vitamine B heel goed kan zijn bij het herstel van een nierbekkenontsteking, daarom had ik bij de dierenarts vitamine b gehaald. Dit vermaalden we ook en mengden we door het voer. Linus leek hier echt steeds meer van op te knappen, en we waren daar natuurlijk heel erg blij mee.

Hieronder een foto van toen we nog dwangvoeding gaven met een handdoek. Na een tijdje was dit niet echt meer nodig. En Linus raakte ook meer in paniek mét een handdoek, dan zonder. Soms leek hij het ook wel lekker te vinden, als hij toch een beetje honger had.

Tweede bezoek: de Uitslag

De uitslag

De dierenarts belde me woensdag op met de mededeling dat het 'niet goed was'. Het waren zijn nieren, en hij zou medicijnen en speciaal voer krijgen. Aangezien hij niet gelijk een doodvonnis door de telefoon gaf, had ik nog redelijk hoop dat het goed zou kunnen komen. 's Avonds zouden we de medicijnen en het voer ophalen. Toen we daar kwamen liet de dierenarts de uitslag zien. De nierwaarden waren gigantisch: Creatinine mocht tot de 200, die was in de 800, en de Ureum was 45, terwijl die maar ongeveer 2 of 3 mag zijn. Hij zei dat Linus nog maar 15% nierfunctie had, en hij dacht dat hij nog maar twee weken of zelfs maar een paar dagen zou leven. Hij stelde voor om nog wel naar de radioloog te gaan, omdat hij dacht dat één van Linus' nieren al verschrompeld was. Huilend zijn we naar huis gelopen, onze Linus was pas vier, dan kon hij toch niet opeens doodgaan?

Radioloog

Donderdag konden we nog net in de middag langs bij de radioloog/dierenarts Warmerdam in Noordwijkerhout. We hadden alleen geen vervoer, dus dan zou het pas maandag worden, en ik had niet het idee dat Linus de maandag zou redden. Gelukkig waren mijn schoonzus en zwager echte redders in nood. Mijn schoonzus hoorde via mijn schoonmoeder dat we die middag eigenlijk nog konden, en na haar werk reden ze gelijk onze kant op. Nét op tijd kwamen we bij de radioloog aan.

Daar bleek dat Linus z'n nieren wel een goede grootte hadden. Er was wel wat blaasgruis, en zijn nieren of nierbekken leek ontstoken. Hij deed een blaaspunctie, en de urine zou onderzocht worden op bacterieen. Als er bacterieen in zouden zitten zou het een nierbekkenontsteking kunnen zijn. Hij stelde antibiotica voor, en dat kregen we bij onze eigen dierenarts gelijk mee. Donderdagavond begonnen we dus met een antibioticakuur, daarnaast had Linus ook fortekor ter ondersteuning van de nieren, en primperan tegen de misselijkheid. Hoewel de dierenarts zei dat we (mede door de hoge waarden) wel rekening moesten houden met het ergste, hadden wij weer redelijke hoop, omdat er dus blijkbaar wel een oorzaak was voor het nierfalen, waarvoor we medicijnen konden geven.

Eerste bezoek aan de dierenarts

We merkten eind januari dat Linus erg rustig was, hij ging onder de bank liggen, en onder de stoeltjes, meestal op koude plekken. Hij wilde ook niet meer spelen, terwijl hij vroeger altijd gék was van spelen. En hij werd mager.

Op de nacht van 3 op 4 februari hebben we hem apart gehouden op onze slaapkamer. We hadden een bakje water, een bakje met brokjes en een provosorische kattenbak voor hem neergezet. Hij was superblij dat hij bij ons in bed mocht slapen, maar de hele nacht had hij niets gegeten. Toen werden we wel heel erg ongerust. Even gezocht op Google, vond ik dat katten die niet eten binnen een paar dagen dood kunnen gaan, omdat de darmen er dan mee stoppen. Ook is het natuurlijk een teken dat de kat ziek is.

Zondag hebben we een kleine taartspuit gekocht bij de Hema, hierin hebben we het blikvoer gedaan en zo hebben we Linus op zondag al gedwangvoerd. Hij moest toch wat binnen krijgen.

Maandag (5 februari) heb ik de dierenarts gebeld, helaas konden we pas dinsdag terecht. Ook maandag hebben we hem nog gedwangvoerd met die onhandige taartspuit.

Dinsdag konden we eindelijk langs. De dierenarts schrok zich rot volgens mij. Hij vond Linus graatmager en was erg bezorgd, hij dacht eigenlijk dat Linus geen 2 weken meer zou leven.. Hij stelde een algehele bloedtest voor, wat we hebben gedaan. Er werden 2 buisjes bloed getrokken en die werden diezelfde nacht nog per koerier naar Duitsland gebracht. De volgende dag zouden we de uitslag krijgen. Als het niet goed zou zijn, zouden we met spoed naar een radioloog kunnen voor een echo van zijn organen.

Linus de Flinus

Deze blog is gemaakt ter nagedachtenis aan onze kat Linus (13 januari 2003 - 20 april 2007), die helaas veel te vroeg is overleden, op vierjarige leeftijd. Hij had nierfalen, en ondanks dat hij en wij heel hard hebben gevochten, is hij toch nog overleden op 20 april 2007. Het was een oneerlijke strijd.

Hier zal ik onze ervaringen neerzetten over het leven met een nierkat, ookal was het maar kort (hij is ziek geweest vanaf januari tot april 2007), ik hoop toch dat mensen in een soortgelijke situatie hier iets aan hebben.